Раскошны дом у псеўдарускім стылі, які нагадвае казачны церам, размясціўся ў цэнтры Масквы, недалёка ад метро Кастрычніцкая. Гэты асабняк быў пабудаваны ў 1895 годзе для яраслаўскага купца, Мікалая Ігумнава, але чарада праблем, якія ўзніклі пасля пабудовы, і плёткі гараджан прывялі да ўзнікнення вялікай колькасці легенд. Цяпер, дом прыцягвае не толькі сваім архітэктурным рашэннем, але і містычнымі гісторыямі.
Купец Мікалай Ігумнаў
Мікалай Васільевіч Ігумнаў быў выхадцам з знакамітага роду купцоў Ігумнава, гісторыя якіх пачынаецца на тэрыторыі Усходняй Сібіры. Праславіліся яны дзякуючы прадпрымальніцкай жылка і здольнасці весці гандаль як унутры краіны, так і з суседнімі дзяржавамі. Ігумнава вялі бізнэс і паступова раз'язджаліся ў розныя куткі Расіі.Мікалай Васільевіч нарадзіўся ў Маскве і правёў тут большую частку свайго жыцця. Спачатку ён дапамагаў бацьку, а затым стаў дырэктарам "Таварыства Яраслаўскай Вялікі мануфактуры», таксама увайшоўшы ў склад яго заснавальнікаў. Акрамя валодання мануфактурай, Мікалай атрымаў у спадчыну залатыя капальні ў Сібіры, якія належалі яго дзядзьку, і некалькі зямельных участкаў ад сваякоў.
Аднак, Мікалай праславіўся на ўсю Маскву не як купец, а як вялікі аматар усяго незвычайнага, вычварнага і, часам, шакавальнага.
будаўніцтва асабняка
У 1888 годзе Мікалай Васільевіч праявіў цікавасць да ўчастку зямлі ў канцы вул. Якиманки, да таго часу якая ператварылася з беднай ўскраіны ў упадабанае месца маскоўскага купецтва. Першапачаткова зямля з невялікім драўляным домам належала іншым маскоўскім купцам, прадалі свае ўладанні сям'і Ігумнава яшчэ ў 1851 годзе. Многія гады ўчастак так і стаяў некранутым, пакуль Мікалай не вырашыў знесці старую пабудову, каб узвесці на яго месцы шыкоўны каменны асабняк.
Мікалай хацеў, каб будынак было не падобна на астатняй архітэктурнае аблічча Масквы, пакідала погляды праходзяць міма людзей, а размовы пра тварэнне напаўнялі ўвесь горад. Для ажыццяўлення задуманага ён звярнуўся да архітэктара, Мікалаю Паздзеевай, на той момант займаў пасаду галоўнага архітэктара г. Яраслаўля.
Мікалай Поздеев спецыялізаваўся на царкоўным дойлідстве і быў майстрам рускай эклектыкі, таму прапанаваў варыянт двухпавярховага асабняка, натхнёнага убраннем Храма Васіля Блажэннага і старажытнарускіх будынкаў. Ігумнава настолькі спадабаўся прапанаваны выгляд дома, што ён загадаў неадкладна прыступіць да будаўніцтва.
Работы па ўзвядзенні незвычайнага збудавання пачаліся ў 1888 годзе. Ігумнаў заказваў лепшыя матэрыялы: цэгла для будаўніцтва яму везлі з Галандыі, а фарфоравыя кафлі выраблялі пад заказ на фабрыцы Таварыства вытворчасці парцалянавых і фаянсавых вырабаў Мацвея Кузняцова.
Аднак, архітэктар так і не ўбачыў свайго тварэння, сканаў ад сухот. Будаўніцтва працягнулася пад кіраўніцтвам яго брата, Івана Паздзеевай, і запрошанага архітэктара, Пятра Бойцова. Яны не толькі скончылі будаўніцтва асабняка, але і спраектавалі ўнутранае ўбранне залаў.
Ўнутры размясцілася каля сарака памяшканняў сярод якіх былі некалькі сталовых, аванзала з параднай лесвіцай, вялікая і малая гасціныя. Некаторыя пакоі працягнулі тэму вонкавага афармлення, нагадваючы княжацкія палаты, іншыя ж былі аформлены ў стылі класіцызму. Цалкам дом быў завершаны толькі ў 1895 годзе.
Будаўніцтва раскошнага асабняка ў псеўдарускім стылі абышлося Ігумнава ў казачныя па тых часах грошы: па чутках, сума склала больш за мільён рублёў. Аднак, замест захопленых воклічаў выгляд асабняка атрымаў асуджэнне і жорсткую крытыку з боку грамадскасці з-за залішняй стракатасці.
забойства каханай
Ігумнаў быў вельмі засмучаны меркаваннем людзей таксама, я вырашыў на час з'ехаць з Масквы, наведваючыся ў асабняк толькі праездам.З гэтым эпізодам звязаная адна з гарадскіх легенд: перад ад'ездам Ігумнаў вырашыў пасяліць у новым доме сваю каханую, каб будынак не пуставаў. Кожны раз, калі з'яўлялася неабходнасць праязджаць праз Маскву, ён адпраўляў наперад сябе амбасадара, папярэджваюць дзяўчыну аб хуткім візіце. Аднак, аднойчы Ігумнаў вырашыў прыйсці без папярэджання. Прыехаўшы ўвечары ў дом, ён застаў сваю каханку ў абдымках іншага. У парыве рэўнасці ён выштурхаў няпрошанага госця на вуліцу, а палюбоўніцу задушыў у ложку, пасля чаго загадаў схаваць яе цела ў доме.
Існуе дзве версіі, дзе менавіта быў схаваны труп дзяўчыны: першая - цела заклалі цэглай ў адной са сцен падсобнага памяшкання, другая - цела схавалі ў печы, з-за чаго па начах з труб даносіўся працяглы вый, а калі ў доме тапілі, пачынаў ісці чорны дым з дзіўным пахам.
Апошні баль
Другая легенда звязана з высылкай Ігумнава ў Абхазію. Як абвяшчае гісторыя, Ігумнаў настолькі любіў шакаваць людзей, што зладзіў неверагодна раскошны баль. Каб здзівіць гасцей, купец распарадзіўся ў вялікай гасцінай раскласці на падлогу манеты, але не ўлічыў адзін нюанс - госці ўвесь вечар хадзілі і танцавалі па ліку гаспадара. Пра гэтае здарэнне неўзабаве было данесена Мікалаю II. Разгневаны такім непавагай імператар саслаў купца Ігумнава ў Сухум.
Ігумнаў у Абхазіі
Апынуўшыся ў спасылцы, Ігумнаў не разгубіўся, а адбудаваў некалькі вёсак і адкрыў першы на ўзбярэжжы Чорнага мора кансервавы завод. Таксама ён завёз чарназём, замовіў асаблівыя віды дрэў, каб тыя трохі асушылі глебу, і заняўся садоўніцтвам. Акрамя таго, дзякуючы Мікалаю Васільевічу ў Абхазіі пачалося вырошчванне мандарынаў і тытуню, пачало працу прадпрыемства «Абхазскі бамбук» і былі высаджаны кіпарысавыя прысады.Далейшы лёс асабняка
Пакінуты ў Маскве асабняк Ігумнаў выстаўлены на продаж, але дом так і не знайшоў свайго ўладальніка.
Пасля рэвалюцыі 1917 года купец добраахвотна перадаў нерухомасць дзяржаве, і з таго моманту будынак заняў клуб пры фабрыцы «Гознак». Падчас існавання клуба з'явілася містычная гісторыя: аднойчы, калі рабочыя прадпрыемства сабраліся, каб адзначыць паспяховае выкананне плана, яны не заўважылі, як час прайшоў і на асабняк спусцілася ноч, і ў адным з калідораў з сцяны выйшла маладая дзяўчына і, рыдаючы, паплялася па калідоры. З тых часоў залы апусцелі, а сходы ў клубе практычна сышлі на няма.
Ў ізноў апусцелым будынку, па загадзе Сталіна ў 1925 годзе было вырашана адкрыць Інстытут пералівання крыві, а затым - Інстытут даследавання мозгу.
У 1938 году асабняк быў перададзены пад патрэбы работнікаў Французскага пасольства, а з 1979 года стаў афіцыйнай рэзідэнцыяй Францыі.
Зараз дом купца Ігумнава з'яўляецца каштоўным помнікам архітэктуры і ў ім усё таксама размяшчаецца рэзідэнцыя пасла Францыі, а верыць легендам ці не, кожны вырашае сам.
Адрас асабняка: вул. Вялікая Якиманка, 43